به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شیعیان، حضرت آیت الله جوادی آملی در نوشتاری به دستورات مربوط به ماه رمضان اشاره کرده و درخواست هایی که ما می توانیم از خدا در این ماه داشته باشیم را تشریح کرده‌اند. ماه مبارك رمضان دو دستور دارد: 1ـ عمومی: انسان تمام ماه مبارك رمضان را به عنوان یك واحد دانسته و برای آن نيّت كند؛ یعنی در شب اول ماه مبارك رمضان، می‌توان قصد كند كه تا آخر ماه، روزه بگیرد. 2ـ خصوصی: هر روز از روزهای ماه مبارک رمضان دارای تکالیفی مستقل است. «وأيّامه أفضل الأیام ولیالیه أفضل اللّیالی» یعنی تمام روزهای ماه مبارك رمضان از تمام ايّام سال افضل است و تمام شبهای ماه مبارك رمضان، از تمام شبها و لیالی سال برتر است. «وساعاته أفضل الساعات» (ساعات یعنی چند لحظه) و لحظات آن بهترین لحظه‌هاست. این جمله كه فرمود: شهرالله به شما رو كرده، مناسب با حدیث شریف «الصّوم لی» است. اگر روزه متعلق به خداست، پس این ماه هم ماه خدا و «شهرالله» است. و به همان نسبت تنها «الصّوم لی» نخواهد بود؛ دعاهای سحر هم «لله» است؛ آن عبادت‌های دیگر هم «لله» است؛ چون این شهر «شهرالله» است. اگر این ماه، ماه خداست، تمام آنچه كه در این ماه انجام می‌گیرد، خواه دعاهای شب و سحر، و خواه عبادات روز و روزه، همه «لله» است. *ماه رمضان و تخلّق به اخلاق الهی فرمود: «هو شهرٌ دُعیتم فیه إلی ضیافة الله» در این ماه شما مهمان خدا هستید. پس میهمان باید كاری كه صاحب خانه می‌كند. را انجام دهد روزه‌دار، میهمان خدایی است كه «يُطعِمُ ولايُطَعم»(1) اطعام می كند ولی خود اطعام نمی‌شود؛ پس او هم می‌تواند «يُطعِمُ ولايُطَعم» باشد. اگر خدای سبحان می‌بخشد و نمی‌گیرد، انسان هم بایستی در این ماه رفتاری داشته باشیم كه بخشد و نگیرد؛ چون هیچ دستی بهتر از دست بخشنده و هیچ دستی هم بدتر از دست بگیر نیست. رفتار گدامنشی را خداوند ناپسندی دارد و خوی بخشش را می‌پذیرد. اگر كسی تلاش و كوشش كرد كه دیگران در كنار سفرهٴ او به بهشت بروند، دست او دست بخشنده است، اما اگر كسی تلاش كرد كه به بركت دیگران به بهشت برود، او دست گیرنده دارد. یكی از كلمات بلندی كه قبل از رسول خدا (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) كسی نگفته است، این است كه : «الید العُلیا خیرٌ من الید السُفلی»(2)دست بالایی بهتر از دست زیرین است؛ زیرا انسانی كه می‌بخشد دستش بالاست، اما وقتی می‌گیرد، دستش پایین است. در ضمن دعاهای شب‌های ماه مبارك رمضان، داشتن چنین روحی بلند را به انسان توصیه می‌كنند كه به خدا عرض كنید: «خدایا تو كه دینت را حفظ می‌كنی و ممكن نیست دست از آن برداری، توفیق بده تا دین تو به دست من زنده شود» نه این كه دیگران دین تو را زنده كنند و من كنار سفرهٴ دین بنشینم. بگذار، نماز و روزه به دست من و با خون من زنده شود كه دیگران میهمان من باشند؛ نه این كه دیگران بجنگند، خون دهند، دین را احیا كنند، اما من فقط نماز بخوانم و روزه بگیرم. «واجعلنی ممّن تنتصر به لدینك ولا تستبدل بی غیری»(3) خدای سبحان عده‌ای را تهدید كرده می‌فرماید: من از دینم حمایت می‌كنم و دست از آن بر نمی‌دارم، شما توفیق اجرای این فیض را نیافتی به دست دیگری انجام خواهم داد: ﴿إِن تَتَوَلَّوْا يَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَيْرَكُمْ ثُمَّ لاَ يَكُونُوا أَمْثَالَكُم﴾(4) چنین نیست كه اگر دیگران در برابر دین اسلام صف بستند، خداوند دست از اسلام بكشد، بطور یقین خدا دینش را حفظ می‌كند. حال اگر حفظ دین با شما ممكن نشد، و خلوص را از دست دادید، شما را می‌برد و دیگران را جای شما می‌آورد. براساس این تهدید و تعلیم قرآن كریم است كه فرموده‌اند: در شب‌های ماه مبارك رمضان بگویید: خدایا تو كه دینت را حفظ می‌كنی، این توفیق را بده كه دین تو به دست من حفظ و زنده شود. این را دست‌های بخشنده و همّت بلند می‌گویند. در دعاهای این ماه صاحب‌خانه را به ما معرفی كرده‌اند كه: «وهو يُطعِم ولا يُطعَم ويُجیر ولا يُجار علیه»(5) یا: «يُهلك ملوكاً ويَستخلف آخرین»(6) سپس به ما گفته‌اند كه شما میهمان چنین خدایی هستید. [1]ـ امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: هنگام غذا خوردن نام خدا را ببر، آن گاه كه دست كشیدی بگو: «الحمد لله الذی يُطعِم ولا يُطعَم» (كافی، ج6، ص294).. [2]ـ الكافی، ج4، ص11. [3]ـ مفاتیح الجنان، اعمال شبهای ماه رمضان، دعای سیزدهم. [4]ـ سورة محمد، آیة 38. [5]ـ بحارالانوار، ج63، ص381. [6]ـ از فقرات دعای افتتاح.